Bogactwo Puszczy Nadpilickiej doceniali już władcy Polski od czasów piastowskich - toteż bory te do dóbr królewskich należały. Ziemie polskie leżące na zachód linii Pilicy w wyniku II rozbioru Polski znalazły się pod panowaniem pruskim. Władze pruskie odebrały królewszczyzny dotychczasowym dzierżawcą tworząc Urzędy Leśne, które działały w oparciu o ustawodawstwo obowiązujące w państwie pruskim.
W 1815 r. mocą decyzji Kongresu Wiedeńskiego, tereny te znalazły się w zaborze rosyjskim.
W końcu XIX wieku Spała stała się rezydencja myśliwską cara Aleksandra III. Po pierwszej wojnie światowej w niepodległej II Rzeczypospolitej w 1918 roku podzielono lasy podległe Urzędowi Leśnemu Lubochnia na N-ctwo Regny i N-ctwo Spała. W 1922 r. środkową część lasów N-ctwa Spała przydzielono do rezydencji Prezydenta Rzeczypospolitej w Spale. Z pozostałej części lasów utworzono N-ctwa Glina i N-ctwo Lubochnia. Po II wojnie światowej w wyniku przeprowadzonej nacjonalizacji dołączono do lasów N-ctwa Glina lasy właścicieli majątków: Rzeczyca, Wielka Wola i Mała Wola. W 1957 r. N-ctwo zostało przeniesione z Gliny do Spały. W 1973 r. do N-ctwa Spała włączono obszar zlikwidowanego N-ctwa Lubochnia.W 1976 r. do N-ctwa Spała dołączono również obszar leśny zlikwidowanego N-ctwa Rawa Maz. Ten ostatni został jednak odłączony od Spały w 1991 r. Po dokonanych zmianach N-ctwo obejmuje powierzchnię 15.579 ha lasów państwowych.